In deze blogpost zullen wij het onderwerp ‘storytelling’ behandelen. Het woord storytelling letterlijk vertaald uit het Engels betekend natuurlijk het vertellen van verhalen. Dit doet de mensheid al vanaf toen wij voor het eerst stap zetten op deze aarde. Maar de term ‘storytelling’ heeft ook een andere betekenis dan alleen het vertellen van een verhaaltje, het is een belangrijke speerpunt binnen de crossmediastrategie. Bij een crossmediale aanpak is ‘storytelling’ een krachtig middel om een bepaalde gedachtegoed te koppelen aan een merk of concept dat op de markt wordt gebracht. Hierin kun je denken aan bepaalde: visies, houdingen, overtuigingen, motivaties, wereldbeelden en ‘wereldbeelden’ die voor de consument betekenis hebben en iets toevoegd aan de beleving van de consument.
De Storytelling bij een crossmediaal concept heeft vaak dezelfde simpele volgorde, dus een begin, een middenstuk, en een einde. Denk bijvoorbeeld maar aan soapseries waar de afleveringen vaak beginnen met een intro, en eindigen met een cliffhanger. Deze chronologische manier van verhalen vertellen word niet altijd gebruikt. Soms wordt het verhaal ook verteld in een minder logische volgorde. Denk bijvoorbeeld maar aan een film die begint met een gebeurtenis en waarin de kijker vervolgens terug in het verleden moet om te zien wat er allemaal gebeurde voor deze gebeurtenis.
Deze twee verschillende verteltechnieken heten:
Canonieke verhaalstuctuur: hierbij is de volgorde waarin het verhaal word verteld logisch voor de kijker.
Narratieve complexiteit: hierbij word het verhaal in een niet logische volgorde verteld om het verhaal interessanter te maken.
Nu we weten dat deze twee verteltechnieken het meest gebruikt worden vragen we ons af wat nou echt het verschil is tussen deze twee. Ook willen we weten welke verteltechniek meer voordelen heeft dan de ander. Of hebben ze allebei evenveel voordelen en nadelen? Het heeft natuurlijk allebei met storytelling te maken. Er zijn veel films die gewoon een canonieke verhaalstructuur gebruiken. Je kan je film ook een extra twist geven door er een narratieve complexiteit te gebruiken.
Van de canonieke verhaalstuctuur kunnen we zeggen dat deze gezien wordt als de standaardstructuur bij het vertellen van een verhaal. Hierdoor is het makkelijk te herkennen voor de doelgroep door de vaste logische volgorde. Dit is bijvoorbeeld zeer gustig bij een kinderprogramma omdat het niet te ingewikkeld moet zijn om het verhaal te volgen. Deze volgorde van het vertellen van een verhaal zorgt voor twee verschillende opvattingen bij de kijker. Allebei de aspecten maken deel uit van het totaalbeeld van de kijker. We onderscheiden deze twee aspecten onder:
Het getoonde, datgene wat de kijker ziet en hoort.
Het verhaal dat de kijker zelf bedenkt met behulp van het getoonde.
Het getoonde is gewoon precies wat de kijker rechtstreeks te zien of horen krijgt van het verhaal. Het is duidelijk en je snapt snel wat er bedoeld wordt. Je kan hierbij denken aan een scene in een serie waarbij twee personages die van elkaar houden bij elkaar komen. In de scene kan jij zien dat de personages bij elkaar komen en verliefd zijn op elkaar. De eigen ingeving die je als kijker bij deze scene hebt is dat je denkt dat ze hiervoor nog niks met elkaar hadden (geen serieuze relatie). Het is niet noodzakelijk om als kijker te horen en te zien dat ze nog niet bij elkaar waren. Dat kan je met je eigen ingeving bepalen.
Bij de andere verteltechniek: de ‘Narratieve complexiteit’, wordt het verhaal niet altijd op een logische volgorde verteld. Dit zorgt voor een extra sensationele beleving en daardoor raakt de kijker meer betrokken in het verhaal. De verschillende elementen worden zo geplaatst dat de consument de gebeurtenissen binnen het volledige verhaal kan plaatsen. De manieren waarop ze het verhaal interesanter kunnen maken zijn bijvoorbeeld:
-Diverse genres mixen.
-Verschillende standpunten innemen en onverwachte vertellers naar voren schuiven.
-Het grote aantal verhaallijnen en personages en de afwisselingen hiertussen.
-Het afwijken van traditionele chronologie.
– Fantasieën en dromen in beeld brengen om te experimenteren met andere scenario’s.
Er zijn veel films die gebruik maken van flashbacks en flashforwards, dit zorgt voor een andere beleving van de film. Je moet goed nadenken om het te snappen. Dit is anders dan bij een canonieke verhaalstructuur, dit zijn vaak films die je lekker weg kan kijken. Een voordeel van deze manier van vertellen is dat de kijker meer betrokken raakt bij het verhaal.
Als we naar allebei de verteltechnieken kijk kunnen we constateren dat ze allebei gunstig kunnen zijn bij het vertellen van je verhaal. Het gaat er om welke boodschap je precies over wilt brengen en met welke doelgroep je te maken hebt. Welke vorm zou jou meer prikkelen? Hou jij meer van nadenken of kijk je liever iets wat duidelijk is en wat makkelijk wegkijkt?
Door: Daniël Roselle, Luchien de Bruijn en Mariska van ‘t Klaphek.
Crossmedia Theorie JDE-D04 2014 